JE-ZELF
Niemand maakt in feite kennis met elkaar. Waar we kennis mee maken zijn onze eigen angsten en onze kwetsbaarheid vormgegeven in de “ander”. Deze “uitlichting” kwam in me op bij het beoordelen van m’n eigen leven geïnspireerd door een film die redelijk wat ophef veroorzaakt heeft in een verre land, een paar uur ver met de vlieger.
De film gaat over de kruising van paden van verschillende personen die op één of andere manier deel uitmaken van elkaars leven en elkaar beïnvloeden of door elkaar beïnvloed geraken. De film is gemakkelijk te kneden in een pasklare vorm van de eigen kwetsbaarheid of angst, geprojecteerd op de film zelf, terwijl vind ik de diepgang verder te zoeken is, maar tevens ook onttrokken is aan het oog door de rode draad doorheen de film. Ik durf zelfs te zeggen dat de oppervlakkigheid van “je-zelf” te merken is aan de manier waarop je de film of de rode draad ervan beoordeelt… Zie je echt wel wat ze willen tonen…of eerder, durf je in je eigen spiegel te kijken en jezelf te zien, soms aan bloedens toe?
De oppervlakkigheid waarmee je ‘je-zelf’ aanschouwt zal vaker dan meer je eigen ‘dieptes’ onzichtbaar maken en het enigste wat je in de spiegel zal zien is de “ander” die het jou moeilijk maakt en jou pijn doet… Waar ben jij in dat spiegelbeeld? Kijk je weleens voorbij de “ander die jou pijn doet” naar “dat” wat pijn doet waarvan de ander enkel maar een spiegel van is? Is de ander echt de oorzaak van je pijn of is de ander eerder een bijzaak van de oorzaak, die enkel diep in jezelf en je verleden te zoeken is… of misschien zelfs in je toekomst. Durf je “je-zelf” te zien en na te denken?
ESMERALDA
Esmeralda was een fleurige vrouw, heel creatief, levenslustig en tegelijkertijd ook heel zorgzaam voor de mensen die ze nauw aan het het hart droeg. Ze deed alles voor haar mensen, ze liep en vloog alle kanten uit waar ze nodig was. Ze creëerde levens. Ze hielp volgens haarzelf levens te creëren omdat ze vond dat iedereen wel een ruggensteuntje kon gebruiken en dit uit pure liefde voor “lief te kunnen hebben”. Een heel sterke eigenschap, verantwoordelijk, liefdevol en de zuiverste vorm van agape: onvoorwaardelijke liefde. Althans dat dacht ze…”Agape” heeft een keerzijde aan de medaille en dat is onbeantwoorde liefde.
Lief hebben zonder er iets voor terug te krijgen, geen erkenning en zo ook geen liefde. Esmeralda had dit over het hoofd gezien of eerder ze had dit niet willen zien omdat haar kwetsbaarheid de resultaat was van een gemis aan erkenning uit haar jeugdjaren. Ze deed alles toentertijd ook om haar dierbaren in het huishouden het naar de zin te maken. Gelukkig maken zodat ze zelf ook gelukkig kon zijn. Als klein meisje besefte ze natuurlijk niet echt goed wat haar drijfveer was.
Ze was nog niet mondig en verstandelijk genoeg om uitdrukking te geven aan haar drijfveer maar wat ze niet kon verklaren voelde haar kleine meisjeslichaam die niet kon spreken wel: ze wou overleven en haar enigste kans om te overleven was zorgen dat iedereen het naar de zin had. En misschien heel misschien kon ze dan in het geluk van de anderen delen en erkend worden… Ondertussen onderging ze alles in stilte in haar eigen wereldje van beschikbaarheid tot beschikbaarheid hopend op een beetje liefde. Als ze dan al eens wat van haar eigen kleur bekende werd ze aanzien als een leugenaar en een valsaard.
Door de jaren heen begon Esmeralda meer en meer te beseffen dat de onbeantwoorde zijde van de medaille zwaarder afwoog in haar leven dan de onvoorwaardelijke deel. Ze stompte meer en meer af en er brak een tijd aan dat ze op elke eerste trede van “liefhebben” een “rode vlag” plantte….en dat in alle richtingen. Ze werd uiteindelijk omringd door haar eigen rode vlaggen en geraakte meer en meer in zichzelf getrokken. Het “luk-te” om haar leven voort te zetten en blij te zijn met haar eigen maar” “ge-luk” was ver te zoeken..
BERNARD
Bernard was een rare snuiter. Door z’n strenge uitstraling merkte hij dat mensen vaak schrik hadden van hem, waar hij dan gretig gebruik van maakte. Althans voor de mensen die hij niet toeliet in z’n “zijn”. Beleefd, vriendelijk en kalm ging hij door het leven. Hij hielp waar hij kon helpen en vond beleefdheid een hooggeprezen eigenschap. De kalmte en rust dat hij uitstraalde waren een dikke sluier over de storm die soms onverwachts kon losbarsten.
Een goede vriend van hem had hem ooit eens samengevat in een uitdrukking : The angel from hell. Een waarachtige orkaan werd hij dan en dat kon meer dan vaak voor de gewone mens als “plots”, zonder merkbare aanleiding ervaren worden. Bernard was 3 jaar toen zijn moeder op een nacht zonder enige aanleiding hem verlaten had. Althans dat was hoe de situatie zich voor hem afgespeeld had.
Achter de schermen had zijn “moeder” allang de plannen gesmeed om de biezen te pakken en zich te nestelen bij een man die geen enkele andere kind duldde dan zijn eigen kinderen. Bovenop alles werd Bernard de dag voor hij verlaten werd bedolven onder de speelgoed en liefelijkheid (dit is een cruciale punt) van de kant van zijn moeder.
ESMERALDA MEETS BERNARD
Jaren later vormden Esmeralda en Bernard een koppel. Ze deden het uitzonderlijk goed. Ze begrepen elkaar, praatten graag met elkaar, over elkaar, tegen elkander. De communicatie en verhouding in de relatie zat goed zou je gezegd hebben op het eerste gezicht. Maar wat niet zichtbaar was, was dat ze zelf geen zicht en besef hadden van de diepe sporen waarmee ze getekend waren.
Ze droegen hun littekens eigenlijk redelijk zichtbaar maar geen van beiden had ooit de kans of het lef genomen om eens diep in de spiegel van hun ziel te krijgen. De littekens waren open en bloot te zien…dat was dan ook de reden waarom geen enkele “alledaagse” wrijving zoals elke koppel ze meemaakt voor hen “alledaags” was. Het kon heel plots ontploffen. Het gevolg van de implosies die ze individueel beleefden.
Als Esmeralda lieflijk en onvoorwaardelijk haar liefde uitte in de relatie doormiddel van zorg en geborgenheid toe te dienen begon het bij Bernard onbewust te broeden en hoe liever Esmeralda werd, hoe achterdochtiger Bernard werd. En hoe achterdochtiger Bernard werd, des te meer Esmeralda haar eigen kronkels en muizenissen probeerde te onderdrukken om toch maar erkend en geliefd te zijn. Zij liep vaak naast zichzelf om de andere te bekoren.
Bernard had geen vertrouwen, en daardoor sprak hij vaak en veelal, veel te vaak uit “hoe graag hij haar wel niet zag” (,wat effectief ook wel zo was). Maar hij besefte niet dat het eerder een stille kreet was van zijn diepgewortelde “verlaat mij niet” gevoel. Eigenlijk wou ook hij enkel maar geliefd en erkend worden, net zoals Esmeralda.
Hun coping mechanismes bij problemen was verschillend. Esmeralda onderdrukte zichzelf bij elke situatie en onderging alles maar. Bernard sloot zich af en zelfs nog erger, hij raasde en verwoestte alle boten en zelfs de veilige haven dat hun relatie bedoeld was te zijn en maakte dat hij weg was.
Op het eerste gezicht zou je met gemak en in alle oppervlakkigheid kunnen zeggen dat Bernard een verwende narcist is voor wie nooit iets goed genoeg is. En over Esmeralda zou je kunnen zeggen dat ze een leugenaar is en maar doet om te doen uit “schrik” om toch maar haar zin te krijgen. Althans zo dachten ze beiden over elkaar. De ene ontplofte de andere implodeerde.
DE KRUISING VAN KWETSBAARHEID
Maar wat ze misliepen was dat ze op de kruising van elkaars pijn en kwetsbaarheid geen besef hadden van de “ander” Het enigste wat ze tegenkwamen of kennis mee maakten was hun eigen pijn of beter gezegd de pijn als consequentie van “dat” wat hen ontnomen was. Ze reageerden beiden op hun eigenste manier om dezelfde pijn niet te hoeven meemaken. Ze stonden op de gezamelijke kruispunt van elkanders pijn.
Bernard merkte door de barsten heen van zijn geliefde dat er niets klopte. Esmeralda versterkte dat gevoel meer en meer door nog liever en beschikbaarder te zijn (speelgoed en liefelijkheid op “de” laatste dag). Op zijn beurt sloot Bernard zich af waarop Esmeralda een versnelling hoger schakelde en zo ontploften ze in elkaars vicieuze cirkel.
Emphatie hoor ik je nu mischien denken? Fout. Met 7 miljard verschillende vingerafdrukken op onze aardbol vind ik het heel voyant om te kunnen spreken van zich te kunnen inleven in de ander. We leven nog eens niet in ons eigen waarlijke zelf, hoe zou het ons dan moeten lukken om ons “in te leven” in de ander? Ik vind het zelf heel denigrerend om “in geleefd te worden”. Het doet me denken aan de 20 Frank vechtspelletjes die we vroeger op de kermis speelden: “Het is aan mij, Ik weet wel wat je” nodig” hebt.
KWETSBAARHEID EN COMMUNICATIE
Wat we eerder nodig hebben is communicatie. Maar geen communicatie vanuit onze bunker. We hebben nood aan onze bunker eens te verlaten. Draai u eens om en kijk eens naar uw bunker en kijk dan eveneens ook eens de andere kant uit om te zien dat de “ander” ook een bunker heeft. Nu je toch op onveilig terrein bent, kun je misschien ook eens kijken wie er in die bunker zat, open en bloot. Elkaar begrijpen kan alleen maar lukken als we ons durven bloot te stellen aan de ander in al onze kwetsbaarheid.
Kwetsbaar durven zijn is de hoogste vorm van krachtig en sterk zijn als persoon hoe contradictief het ook klinkt. In je kwetsbaarheid kan je ook beter beoordelen of de “ander” een meerwaarde is voor je-zelf en of jij ook een meerwaarde bent voor de “ander”. Of is de “ander” ook een bunker om je weg te steken van “je-zelf”? Denk eens rustig na wie het is waar je kennis mee maakt of mee hebt gemaakt of juist geweigerd hebt om kennis mee te maken.
Ben je zeker dat het een “andere” betreft of sta je weer tegen “je-zelf” te schreeuwen? Loop je weg van de “ander” of is het jij die in alle angst wegvlucht van “je-zelf”. Wie ben jij op de kruispunt van je kwetsbaarheid? Laten we kennismaken: Aangenaam, ik ben Tayfun. En welke onbesproken verhaal ben jij met al die littekens?
Peace️