Ik ben al een paar keer gestorven in mijn leven.
Enlightment noemen ze dat, lekker romantisch toch. Sterven en opnieuw geboren worden.
Wie weet, de nieuwe Boedha? Handtekeningen zijn voor het moment nog gratis.
Dus een paar keer al, intenser en intenser.
Maar er is helemaal niets van waar van dat romantische.
Sterven in je angst is geen regenboog met zonneschijn.
Het is een hel.
Ontwikkel ik in mijn verandering of verander ik in mijn ontwikkeling?
De lijn is vaag.
Ik leef nog en ik schrijf dit niet vanuit een psychiatrie dus ik neem aan dat het goed is…toch?
Psychiatrische patiënten noemen ze de gekwetste zielen ver buiten hun ritme.
Maar de maatschappij met al z’n ” kop in het zand’ers” dan?
Vul het zelf in…
Angst enkel verklaren op fysiologisch niveau zou respectloos zijn voor het overweldigende “gevoel” waar zoveel mensen in de ban van zijn..
Overweldigend tot verstikkend toe.
Een kwakje substantie herkenbaar bij elke mens maar dat het subjectief is, daar is geen twijfel aan.
Angst is een pot inkt uitgegoten op een wit blad papier als het niet neergeschreven wordt.
Een eeuwige hel, als je niet bereid bent om er in te sterven.
Een denkbeeldige grens.
Eeuwig gedoemd als vreemdeling wil men het niet oversteken.
In essentie is angst een ingebouwde overlevingsstrategie diepgeworteld in onze hersenstam.
Angst begint niet als een keuze.
Zeker voor getraumatiseerde mensen.
Een beleving met heftige emoties wordt een herinnering, soms gruwelijk.
Dit wordt zo ingeprent en opgeslagen.
Bij enkel de gedachte nog maar aan een soortgelijke situatie volgt er een ERROR 404.
We doen er dan met heel ons zijn alles aan om dezelfde herinnering te ontwijken.
Dit kan gaan van verbale tot fysieke reacties. Maar meestal een cocktail van de twee.
Een heftige reactie dikwijls heftiger dan de herinnering op zich.
Let wel op, ik heb het hier over mensen die onderworpen zijn geweest aan een “beleving” door derden.
Want een fenomeen van dezer dagen is dat het meer een gewoonte is dan een overleving.
Een slechte gewoonte, een patroon.
Daar vergelijk ik het graag mee.
Een pover huwelijk tussen aangeleerd gedrag en onbewandelde paden.
Want wie wil er nu een Wolf zijn als schaap zijn gemakkelijker is.
“De maatschappij heeft hier schuld aan” en met de vinger wijzen is een passe partout om heel simpel het eigen verantwoordelijkheid af te schuiven.
Maar dat we een deel van diezelfde gemakzuchtige maatschappij zijn, daar zijn we blind voor.
Een override is mogelijk.
Maar je moet bereid zijn om te sterven in je angst wil je moedig worden.
Angst of het patroon van gemakzucht overwinnen is mogelijk maar het is bitter gekruid.
Het is net als vies smakend medicatie.
“Eat shit to fart sunshine and rainbow.”
Tegen het geschreeuw van je smaakpapillen in neem je het kokhalzend in.
Je wordt beter, althans voor een moment.
Een opvolging van momenten is daarom aangeraden, net als het aangeraden is om medicamenten op doktersvoorschrift uit te nemen.
Je maakt een gewoonte van je ongemak.
Je wordt gemakkelijk in ongemakkelijk zijn.
Je creëert een ritme.
Doe waar je schrik van hebt.
Doe wat je niet gewoon bent.
Slik die pil, eat that shit.
Maar bouw geen momentum op.
Momentum opbouwen en doorbreken vraagt meer energie dan de daad op zich.
Toegeven aan momentum is gehoor geven aan dat duiveltje in je hoofd.
Sluw en geslepen is dat duiveltje.
Het kruipt niet onder je vel…neen, zeker niet. Want jij bent dat duiveltje, met vel en al.
Maak geen nachtmerrie van je sprookje, doorprik je illusie.
Spring in je duisternis.
Ja, je gaat sterven in de duisternis.
Dat beloof ik je.
Maar je zal wedergeboren worden.
Elke keer zal je een betere versie worden van jezelf.
Dat beloof ik je ook.
Zwaartekracht is een onzichtbare wet van de natuur.
Sterker worden in wie je bent na het overwinnen van je angst is dat ook.
Peace…