Een dierbare heeft onlangs zelfmoord gepleegd.
Hij wou niet meer kijken.
Hij wou niet meer nadenken.
Hij wou niet meer zien.
Rust in vrede “grote man”.
Je zou denken dat bewustzijn en zien heel nauw met elkaar verbonden zijn.
Maar zijn we überhaupt bewust van wat we zien. En zien we überhaupt bewust?
We zien wel, dat is wel zeker. Maar we zijn spijtig genoeg niet aanwezig op de eerste rij achter onze ogen.
We zweven als Alice in Wonderland ergens in het midden van ons hoofd dicht bij onze hersenstam.
Van daaruit trippen we op de naakte waarheid die voor ons ogen ontplooit en drinken we thee met konijnen. Wie heeft er in godsnaam nog behoefte aan paddenstoelen…?
Er was eens een ik-heb-alles-wat-ik-kan-hebben man. Maar alles was niet genoeg. Hij mistte iets.
Hij vertrok op een dag naar een afgelegen bergdorp en ging mediteren. Heel sober. Elke dag mediterend. Want hij had gehoord dat dat was wat hij ontbrak. Als hij er maar genoeg tijd instak.
Urenlang zat hij op zijn kussentje.
Mediterend…
Dagen, werden maanden gevolgd door jaren..
Ondertussen werd hij natuurlijk bekend. Iedereen had gehoord van de ik-heb-alles-wat-ik-kan-hebben man die plots alles wat hij had, ingeruild had voor een kussentje in een bergdorp.
Ze kwamen van heinde en ver.
Met bloemen en offers. Er werden zelf uitstapjes georganiseerd naar hem.
Het sobere bergdorpje floreerde met al die bezoekers. Er werden gedichten geschreven.
Er ontstonden zelf rumoeren dat hij de nieuwe messias, de nieuwe boeddha was.
De wereld aanschouwde een nieuwe stroming.
“DE” redder was er..?
Jaren gingen zo voorbij.
Tot de man plots zijn ogen opendeed.
De wereld stond ineens stil.
Men vroeg: “Wat is de zin van het leven, oh ik-heb-alles-wat-ik kon-hebben man?
De wereld hield de adem in…
Hij stond op en keek eens rond.
Hij glimlachte verbijsterd en zei “het leven is wat het is” en vertrok terug om te leven zoals voorheen.Mediteren noemen we Zen. Een trip naar de innerwereld om ons te ontdoen van…
Sunhine, rainbows and farting fluffy clouds with stars.
Niets is minder waar.
Mediteren betekent nadenken.
Zen betekent zien.
En dat is net wat we verkeerd begrijpen. We denken niet na. We raken verzwolgen door onze emoties en zien wat we willen zien.
En dikwijls proberen we dat ook nog eens te ontlopen uit angst. Uit angst voor wat?
De naakte waarheid is wat het is.
Bewustzijn is je naakte waarheid erkennen hoe kwetsbaar je dan ook blijkt te zijn en het recht in de ogen aankijken.
Niet als een toeschouwer achteraan ergens vanuit je reptielenbrein maar vooraan achter je ogen op de eerste rij. En dat is wat “Zen” zijn is.
Jezelf en je leven aanvaarden met respect.
Zoals het is….naakt en ontdaan.
Het verleden bestaat niet meer en de toekomst is een fantasie. Maar Nu is een eeuwigheid. Enkel je Nu is altijd aanwezig.
Nu is een vers besneeuwde landschap zonder voetsporen. Onaangeroerd en altijd aanwezig.
Altijd heb je de keus om Zen te zijn.
Maar wees realistisch en kijk je naakte waarheid recht in de ogen aan.
Heb respect voor je ritme.
Ontwikkel in je veranderlijkheid.
Enkel zo kan je “bewust-Zen-zijn”
Ondanks alles.
Je hebt geen kussen nodig en zeker geen bergdorp. Kussens en bergdorpen zijn een vlucht van de realiteit. Een verslavende dopamine trip. Alles behalve “jij-zijn“.
Dus…
Doe je ogen open.
Kijk.
Denk na.
En zie.
Peace…